Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Δύσκολοι ... καιροί


Καθώς το τεράστιο σύννεφο που έμοιαζε με μανιτάρι αναδύθηκε προς τον ουρανό, ο κυβερνήτης παρέλυσε από φόβο πιστεύοντας ότι το αεροσκάφος του θα παρασυρόταν από μία πυρηνική έκρηξη. Αφού έστειλε σήμα κινδύνου και διέταξε το πλήρωμά του να φορέσει μάσκες οξυγόνου, ο πεπειραμένος πιλότος είχε την ψυχραιμία να καταγράψει ότι το σύννεφο έφτανε τα 200 μίλια (322 χιλιόμετρα) σε διάμετρο και στην κορυφή του είχε ένα μυστηριώδες φως, που δεν έμοιαζε με τίποτα που είχε ξαναδεί. Τελικά, το σύννεφο αναδύθηκε ακίνδυνα στην ατμόσφαιρα, αφήνοντας το επιβατικό jet να συνεχίσει με ασφάλεια τη διαδρομή του από την Αλάσκα στο Τόκυο.

Όμως, πολύ χαμηλότερα, ένας στόλος από αλιευτικά σκάφη που ψάρευαν στη θάλασσα μεταξύ της Ιαπωνίας και της Σοβιετικής Ένωσης, παρασύρθηκαν από μία βίαιη αλλά σύντομη σε διάρκεια νεροποντή πριν ο καιρός καθαρίσει ξαφνικά. Τα πυρηνικά τεστ και η ηφαιστειακή δραστηριότητα αποκλείστηκαν ως αίτια, αλλά οι επιστήμονες κατέληξαν ότι δεν επρόκειτο για ένα φυσικό φαινόμενο. Μετά από δύο δεκαετίες, υπάρχει ακόμα η υποψία ότι το αποσβωλομένο πλήρωμα του αεροσκάφους και οι ψαράδες, το 1973, ήταν μάρτυρες  ενός απαίσιου πειράματος του Ψυχρού Πολέμου, κατά το οποίο νερό από την Ιαπωνική θάλασσα εκτοξεύτηκε στον αέρα για να δημιουργηθούν σύννεφα και βροχή.
---

Ο καιρός υπήρξε πολλές φορές καθοριστικός για την έκβαση ιστορικών μαχών ή και ολόκληρων πολέμων. Δύο μακρινά παραδείγματα είναι οι καταστροφικές συνέπειες των κυκλώνων (καταιγίδων τόσο μεγάλου μεγέθους και σημασίας που ονομάστηκαν ‘’Kamikaze’’, που σημαίνει ‘’Θεϊκός άνεμος’’) στις προσπάθειες του Kublai Khan να διασχίσει τα στενά της Κορέας και να εισβάλλει στην Ιαπωνία τον 12ο αιώνα. Ήταν δύο αιώνες μετά, όταν ο καιρός στην Αγγλία ευνόησε την εκκένωση της Δουνκέρκης και την απόβαση στη Νορμανδία. Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η αποδυνάμωση των στρατευμάτων του Ναπολέοντα Βοναπάρτη κατά την προσπάθεια εισβολής τους στη Μόσχα, το 1812. Ο βαρύς χειμώνας της Ρωσίας εξαντλεί το Γαλλικό στρατό που χάνει τη μάχη, η οποία σηματοδοτεί και το τέλος των Ναπολεόντιων πολέμων.


Αυτά, όμως, ήταν τυχαία. Όλοι ήταν απλοί θεατές σε ένα έργο, την εξέλιξη και το φινάλε του οποίου καθόριζαν μόνο τα ίδια τα καιρικά φαινόμενα. Τι θα γινόταν, όμως, αν ο άνθρωπος μπορούσε να επιβληθεί στην εξέλιξη των φυσικών φαινομένων ή ακόμα και να προκαλέσει ο ίδιος καταιγίδες, ομίχλη, σεισμούς και ηφαιστειακές εκρήξεις; Η σκέψη είναι τρομακτική και θυμίζει κάτι από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Όσο περνάνε τα χρόνια, όμως, τα όρια μεταξύ επιστημονικής φαντασίας και πραγματικότητας ολοένα και θολώνουν...

Και ναι, λοιπόν... Ακούγεται ένα μουρμουρητό -μάλλον κάτι σαν ψίθυρος θα έλεγα- και αν προσέξεις καλύτερα θα  δεις ότι πρόκειται για το νέο πανίσχυρο όπλο των μεγάλων δυνάμεων. Όχι, ποια πυρηνική ενέργεια...! Ονομάζεται Πλανήτης Γη. Και είναι ο πλανήτης Γη. Συγκεκριμένα, η πρόκληση σεισμών και η μεταβολή των φυσικών φαινομένων αποτελούν τις τελευταίες εξελίξεις για τη διεξαγωγή πολέμου. Με τον τρόπο αυτόν, υπάρχει η δυνατότητα να διεξαχθούν μυστικοί πόλεμοι τους οποίους οι περισσότερες στρατιωτικές δυνάμεις δε θα γνωρίζουν. 

Η φυσικός Rosalie Bertell, γνωστή για το έργο της στον τομέα της ιονίζουσας ακτινοβολίας, υποστηρίζει ότι το έτος 2025 ο καιρός θα αποτελεί το πιο καταστροφικό όπλο. Σύμφωνα με αυτήν, ηλεκτρομαγνητικά όπλα μπορούν να μεταδώσουν εκρηκτικά και άλλα φαινόμενα, όπως πρόκληση σεισμών, σε διηπειρωτικές αποστάσεις, σε οποιοδήποτε μέρος-στόχο της υδρόγειου. Τα τελευταία 40 χρόνια, ο αμερικανικός στρατός διεξάγει σχετικά πειράματα στην ατμόσφαιρα της γης χρησιμοποιώντας κύματα και χημικά. Προσπάθειες για έλεγχο των καιρικών φαινομένων πραγματοποιούνται, επίσης, από τον στρατό με πειράματα που περιλαμβάνουν laser και χημικά για να εξακριβωθεί αν θα μπορούσε να προκληθεί βλάβη στη στιβάδα του όζοντος πάνω από τον εχθρό και να καταστραφούν οι σοδειές και η ανθρώπινη υγεία μέσω της έκθεσής τους στις υπεριώδεις ακτίνες του ηλίου.




Εξαιτίας της στενής σχέσης μεταξύ της ατμόσφαιρας και του καιρού, ο άνθρωπος μπορεί να αναπτύξει τη δυνατότητα να επεμβαίνει στα καιρικά φαινόμενα. Σύμφωνα με τη Bertell, μεταβολές την ατμόσφαιρα της γης οδηγούν σε αντίστοιχες μεταβολές στον καιρό και το κλίμα της. Μία άλλη μέθοδος που χρησιμοποιείται στα πειράματα μεταβολής του καιρού είναι η χρήση χαμηλής συχνότητας ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Τα κύματα αυτά, μπορούν να διαπεράσουν τη γη και τους ωκεανούς και έχουν χρησιμοποιηθεί από το στρατό για να διερευνηθούν η ανώτερη ατμόσφαιρα και η δομή του εσωτερικού της γης. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν, λοιπόν, για να μεταφέρουν δονήσεις σε μεγάλες αποστάσεις. Παραποιείται, έτσι ο καιρός και δημιουργούνται καταιγίδες πάνω από μια περιοχή. Επιπλέον, τα κύματα αυτά είναι δυνατόν να προκαλέσουν κινήσεις της γης, διαταραχή των ηφαιστείων και των τεκτονικών πλακών τα οποία με τη σειρά τους επηρεάζουν τον καιρό.


Από τη μία, λοιπόν, μπορούν να προκληθούν αναζωογονητικές βροχές σε περιοχές που πάσχουν από χρόνια ανομβρία αλλά και απειλητικές καταιγίδες που θα φέρουν με τη σειρά τους πλυμμήρες, καθιστώντας άστεγους τους κατοίκους ολόκληρων πόλεων. Μπορεί να αλλάξει η πορεία ενός τυφώνα σώζοντας τις περιοχές που θα κινδύνευαν αλλά και να μετατραπεί ο ίδιος τυφώνας σε φονικό όπλο εναντίον του οποιουδήποτε εχθρού. Πάντα το νόμισμα έχει δύο πλευρές. Παρόλα αυτά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως και να το ρίξω, τυχαίνει πάντα η μία... Το σενάριο είναι τρομακτικό. Οι πόλεμοι θα είναι ακόμα πιο καταστροφικοί καθώς, θα είναι μαζικότεροι. Πάνω από όλα, όμως, θα μπορούν να κρατηθούν μυστικοί. Κανένας δε θα γνωρίζει αν το χτύπημα ήταν όντως μια φυσική καταστροφή ή αν ήταν έργο του ανθρώπου. Και χωρίς αποδείξεις και ενόχους, το έγκλημα θα συνεχίζεται ανενόχλητο και ανεξέλεγκτο.

Αρνούμενη να χάσω ολοκληρωτικά την πίστη μου στον άνθρωπο και τις προθέσεις του, ελπίζω ότι αυτές οι ανακαλύψεις θα φέρουν το φως του ήλιου και όχι το σκοτάδι.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Παιδικά τραύματα...




Όταν χτύπησε το τηλέφωνο την Παρασκευή το απόγευμα, περίμενα ότι θα είναι η Τατιάνα. Είναι μία γυναίκα, γύρω στα 35 με ένα παιδί 12 χρονών το Νικόλα. Ο άντρας της λείπει συνέχεια σε επαγγελματικά ταξίδια στο εξωτερικό. Κάθε φορά που εκείνη έχει κάποια δουλειά ή θέλει να βγει, με παίρνει τηλέφωνο και κάνω baby sitting στο Νικόλα. Και από ότι φαίνεται, το τηλέφωνό μου θα χτυπούσε λιγότερες φορές ακόμα και αν δούλευα σα βασικό στέλεχος στην Wall Street...!

‘Ναι...; Ποιός είναι;’

‘Έλα, χρυσό μου..! Εγώ είμαι, η Τατιάνα. Σήμερα έχω ένα πολύ σημαντικό meeting μέχρι τις 5 το απόγευμα, μετά θα πάω στο γυμναστήριο και το βράδυ θα συναντήσω έναν παλιό μου φίλο για φαγητό. Μπορείς να προσέχεις το Νικόλα;’

‘ Δυστυχώς σήμερα δε θα ....’

‘Τέλεια! Θα τον πάρεις από το σχολείο στις 3, στις 4...; Πότε σχολάει..; Θα πάτε σπίτι και θα βρείτε πάνω στο τραπέζι μια σακούλα από το Goodys. Έχω πάρει το αγαπημένο του Νικόλα, αυτό με τις πίκλες. Α, και το βράδυ θα αργήσω! Γεια σου, χρυσό μου....!’

‘Μισό λεπτό...’ ... Έκλεισε...!

Μα τι γυναίκα...! Πόσο ήθελα να της φωνάξω ότι ο Νικόλας ΔΕ σχολάει στις 3 ούτε στις 4, αλλά στις 2..! Και ΔΕΝ του αρέσουν οι πίκλες! Σε κανένα παιδί δεν αρέσουν!

Όταν πήγα στο σχολείο, υπήρχε μια αναστάτωση στο προαύλιο. Όταν πλησίασα παραπάνω, είδα το Νικόλα σε πολύ κακή κατάσταση! Τα ρούχα του ήταν γεμάτα χώματα και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά του. Μια δασκάλα με πλησίασε...

‘Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση..! Δεν ξέρω πια τι να κάνω με αυτό το παιδί! Δημιουργεί συνέχεια φασαρίες, τσακώνεται με τα άλλα παιδιά και κάνει ό,τι μπορεί για να τραβάει την προσοχή πάνω του. Νομίζω ότι πρέπει να δει τη σχολική ψυχολόγο το συντομότερο δυνατό...’

---

 Στην περίπτωση του Νικόλα, δεν μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο το τι συμβαίνει πραγματικά. Η αδιαφορία των γονιών του, του έχει δημιουργήσει ανασφάλεια και κάνει ό,τι μπορεί για να τραβήξει την προσοχή όσων είναι γύρω του. Και κάτι που φαίνεται τώρα σαν παιδικό πείσμα, ίσως διαμορφωθεί σε παιδικό τραύμα όσο μεγαλώνει. Ένα παιδί που νιώθει παρατημένο από τους ίδιους του τους γονείς, έχει μεγάλες πιθανότητες να αντιμετωπίσει προβλήματα σαν ενήλικας. Και, φυσικά, κάποιος που γνωρίζει την κατάσταση δε θα μπορούσε να κατηγορήσει αυτό το παιδί, ό,τι και να κάνει. Να το λυπηθεί, ναι... Αλλά όχι να το κατηγορήσει. Όταν, όμως, θα μεγαλώσει και θα έχει πλέον την ευθύνη των πράξεών του, είναι πολύ πιθανό να στιγματιστεί από το περιβάλλον του και να χαρακτηριστεί ως αντικοινωνικός, ανασφαλής, κομπλεξικός ή εγωιστής... Και η λίστα συνεχίζεται. Κανένας δε θα βλέπει πια το μικρό αγοράκι που πληγώθηκε τόσο από την αδιαφορία της οικογένειάς του.

Και μου δημιουργείται, έτσι, η απορία... Η κακή παιδική ηλικία μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τη συμπεριφορά μας ως ενήλικες; Ή είναι ευθύνη του καθενός να αναγνωρίσει το παιδικό του τραύμα και να προσπαθήσει να το ξεπεράσει;




 Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί ένα παιδί να στιγματιστεί ψυχολογικά και να αποκτήσει κάποιο τραύμα. Και, οι περισσότεροι από αυτούς, ξεκινούν από τους ίδιους τους γονείς. Αδιαφορία, υπερβολική αυστηρότητα, τιμωρίες, άσκηση σωματικής βίας, αλκοολισμός, χαμός ενός γονέα... και από την άλλη, η υπερπροστασία και η υπερβολική φροντίδα.

Ζήτησα από το Δημήτρη  και την Ελένη να μου μιλήσουν για τα παιδικά τους τραύματα και φαίνεται ότι χτύπησα φλέβα...!

‘ Έχω την αίσθηση ότι πληγώθηκα πολύ σαν παιδί γιατί δεν ένιωθα ότι μπορούσα να μιλήσω στον πατέρα μου για τα προβλήματά μου. Ένιωθα ότι έπρεπε να κρύβω πράγματα που μου συνέβαιναν και να προστατεύω τον εαυτό μου από τον πατέρα μου γιατί εκείνος ήταν ο τιμωρός. Όταν ένα παιδί δεν μπορεί να μιλήσει στους γονείς του για τα προβλήματά του και πρέπει να κρύβει τα λάθη του, αυτό θα του δημιουργήσει κάποιο τραύμα. Και όσο παραπάνω τιμωρείται, τόσο αυτό το τραύμα μεγαλώνει...’

‘ Κάθε φορά που είμαι μέσα σε μία σχέση, ακούω ότι είναι πολύ κουραστική αυτή η ανάγκη που έχω για επιβεβαίωση. Έχω χαλάσει αρκετές σχέσεις για το λόγο αυτό. Ξέρεις, ζήλεια, αίσθημα κατωτερότητας... Μέτα τον τρίτο χωρισμό για τον ίδιο λόγο, αποφάσισα να τα βάλω κάτω και να δω τι τρέχει με την περίπτωσή μου. Και τότε, μου ήρθε..!  Όταν ήμουν μικρή, έκανα ό,τι μπορούσα για να διακρίνομαι στο σχολείο, στην ομάδα μπάσκετ, παντού... Και θυμάμαι ότι περίμενα να ακούσω ένα ‘μπράβο’ από τη μητέρα μου. Εκείνη, όμως, δε μου έλεγε ποτέ τίποτα. Και όσο δεν έπαιρνα αναγνώριση, τόσο παραπάνω προσπαθούσα. Νόμιζα ότι δεν την κάνω ευτυχισμένη, ότι δεν μπορώ να την κάνω περήφανη και ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Αυτό μου δημιούργησε όλα αυτά τα κόμπλεξ που με ακολουθούν ακόμα και τώρα. Αμαρτίες γονέων...!’

‘Α! Και μην ξεχνάς όλους αυτούς που αναζητούν στη σχέση τους τον γονιό που ποτέ δεν είχαν...! Αλλιώς, τι κάνουν αυτά τα μωρά με τους παππούδες...;’






‘Αμάν ρε Δημήτρη..! Αν δε γελοιοποιήσεις την κουβέντα, δεν μπορείς...’

Και όμως, είχε δίκιο. Όλα τα κενά που δημιούργησε σε κάποιον η παιδική του ηλικία, προσπαθεί να τα γεμίσει στις μελλοντικές σχέσεις του και τα βιώματα ενός παιδιού μέσα στην οικογένεια, αποτελούν παράδειγμα για τη μετέπειτα ζωή του. Αν μια κοπέλα έχει μεγαλώσει χωρίς πατέρα, κάνει σχέσεις με μεγαλύτερους άντρες. Ένα παιδί που κακοποιήθηκε ή που έζησε σε ένα σπίτι που ο πατέρας του κακοποιούσε τη μητέρα του, είναι πολύ πιθανό να ασκήσει βία στη γυναίκα του ή στα παιδιά του. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε μια οικογένεια που του παρέχει τα πάντα και δεν του λέει ποτέ ‘όχι’, θα περιμένει τα ίδια από όλους τους γύρω του. Τα παιδιά που προέρχονται από υπερπροστατευτικές οικογένειες, δεν ξέρουν πως να επιβιώσουν και να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους ως ενήλικες. Παιδιά χωρισμένων γονιών αποφεύγουν τις μόνιμες σχέσεις και το γάμο από φόβο μήπως καταλήξουν σαν τους γονείς τους.

Όποιον ενήλικα και να κοιτάξεις, πίσω από κάθε αντίδρασή του, μπορείς να δεις το παιδί που ήταν κάποτε. Το αν θα δικαιολογήσεις την αντίδρασή του αυτή, αν θα σκεφτείς ότι δε φταίει μόνο εκείνος που έγινε έτσι, είναι μεγάλο θέμα. Από τη μία μεριά, πρέπει να δείχνουμε κατανόηση στους ανθρώπους που στιγματίστηκαν σε παιδική ηλικία, να ανεχόμαστε τα ελαττώματα και τις παραξενιές τους και να τους βοηθάμε να αλλάξουν όταν και εκείνοι το θέλουν. Από την άλλη, όμως, τα παιδικά τραύματα και οι εμπειρίες δε μας παρέχουν μια δικαιολογία για τα προβλήματά μας. Εξηγούν την προέλευση των αδυναμιών μας αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας απαλλάσσουν από την ευθύνη να καταλάβουμε και να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Και από τη στιγμή που θα αναγνωρίσουμε και θα αντιμετωπίσουμε το τραύμα μας, θα συνειδητοποιήσουμε το αντίκτυπο που είχε σε εμάς και θα προσπαθήσουμε να το αποβάλουμε. Το παρελθόν δεν έχει δουλειά στο παρόν. Οι αναμνήσεις είναι οδυνηρές αλλά δεν μπορούν να μας βλάψουν.

Και μετά από όλα τα παραπάνω, έχω την εντύπωση ότι παρουσίασα τους γονείς σαν τέρατα. Για να αποκαταστήσω, λοιπόν, τη φήμη τους θα πω και το εξής. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι γονείς μας, δε γεννήθηκαν γονείς. Κάθε παιδί θέλει να μεγαλώνει ξέροντας ότι οι γονείς του είναι δυνατοί, μπορούν να κάνουν τα πάντα χωρίς να κάνουν ποτέ λάθος. Με τον τρόπο αυτό, θα νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι οι γονείς του έχουν αδυναμίες και τότε απογοητεύεται. Σε πολλές περιπτώσεις, γίνεται ακόμα και επιθετικό απέναντί τους και τους χρεώνει και τις δικές του αδυναμίες. Ας μην αδικούμε, λοιπόν, τους γονείς μας, θεωρώντας τους αλάνθαστους. Είναι και εκείνοι άνθρωποι και έχουν τα άγχη του να μεγαλώσουν ένα παιδί. Το σίγουρο είναι ότι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.


Και επειδή πήρα φόρα και έγραψα πολλά, βάζω και μερικά σοφά λόγια και τελειώνω...!

‘ Κάθε φορά που μας συμβαίνει μια τραυματική εμπειρία, ένα ζωτικό κομμάτι μας αποσπάται από μας προκειμένου να επιβιώσει και να μη νιώσουμε τόσο έντονα το σωματικό και ψυχικό πόνο. Αφού ξεπεράσουμε το τραυματικό γεγονός, ξεχνάμε να μαζέψουμε το κομμάτι που αφήσαμε πίσω. Συνεχίζουμε τη ζωή μας χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι κάτι λείπει. Προσπαθούμε να το καλύψουμε και ξέρουμε ότι κάτι είναι λάθος. Απλά, δεν καταλαβαίνουμε τι...’

‘ Η πηγή της ανθρώπινης βίας και πόνου είναι ένα κρυμμένο παιδικό ολοκαύτωμα σε όλη την ιστορία, όπου δισεκατομμύρια αθώων ανθρώπων δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, πέθαναν από την πείνα, βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν και βασανίστηκαν από τους γονείς τους ή και άλλους ανθρώπους για να μεγαλώσουν ως συναισθηματικά ανάπηροι ενήλικες και να γίνουν εκδικητικές ωρολογιακές βόμβες που βγάζουν στην επιφάνεια τα τραύματά τους σε θυσιαστήριες τελετές που ονομάζονται πόλεμοι.’

 Εντάξει, τέλος...!

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Τύχη ή Ατυχία;

 SPOILER ALERT!


  Πέμπτη βράδυ και θέλω να κάνω κάτι που θα με χαλαρώσει.Ανοίγω την τηλεόραση,κάνω ζάπινγκ αλλά δεν έχει τίποτα και το ‘Βράδυ με τον Κωστόπουλο’ αρχίζει σε καναδυό ωρίτσες.Αποφασίζω,λοιπόν, να βάλω μια ταινία.Είχα ακούσει καλά λόγια για μία καινούργια ταινία ,το ‘127 ώρες’.Είναι ,λέει,η αληθινή ιστορία ενός ορειβάτη που επέζησε από βέβαιο θάνατο όταν ,μετά από μια πτώση ,το χέρι του πιάστηκε ανάμεσα σε δύο βράχους.Λίγο βαρύ για να χαλαρώσω αλλά δε βαριέσαι…



 Η ιστορία ήταν η εξής: Το 2003, ο 35χρονος αμερικανός ορειβάτης  Άρον Ράλστον  αναχωρεί  για μία μέρα πεζοπορίας στο  Φαράγγι του Εθνικού Πάρκου της Γιούτα. (http://en.wikipedia.org/wiki/Canyonlands_National_Park) . Φεύγει από το σπίτι του χωρίς να ειδοποιήσει κανένα για το πού θα βρίσκεται.
Ξεκινάει τη διαδρομή του με ποδήλατο και  συνεχίζει πεζός περνώντας μέσα από στενά φαράγγια και περίεργους σχηματισμούς βράχων.Ένα από τα πιο ωραία σημεία της ταινίας είναι όταν ο Άρον μαζί με δύο τουρίστριες που συνάντησε τυχαία και τις έπεισε να τον ακολουθήσουν,βουτάει στα τυφλά σε μία υποβρύχια λίμνη γλιστρώντας ανάμεσα σε δύο βράχους.Βέβαια,άλλο να το περιγράφεις και άλλο να το βλέπεις…Και από όσο μπορώ να φανταστώ,άλλο να το ζείς…!




  Αφού αποχωριστεί τις κοπέλες που συνάντησε και συνεχίσει τη συναρπαστική διαδρομή του,θα του συμβεί  κάτι που προσωπικά μου έκοψε την ανάσα.Πατάει σε μία πέτρα που δεν ήταν καλά στερεωμένη ανάμεσα σε δύο βράχους, κατρακυλάει προς τον πυθμένα του φαραγγιού και παγιδεύεται καθώς το χέρι του σφηνώνει ανάμεσα στην πέτρα και το τοίχωμα του φαραγγιού.


  Στο σημείο αυτό  είναι που λες ότι κάποιος σου κάνει πλάκα…! Και,ναι,είναι πιθανό να πατήσεις σε μία πέτρα που δεν είναι σταθερή και να πέσεις. Αλλά ποιες είναι οι πιθανότητες η πέτρα αυτή να πάρει μαζί της στην κατρακύλα και το χέρι σου και να σε αναγκάσει να μείνεις εγκλωβισμένος σε ένα φαράγγι ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους ,σε βάθος που σε καθιστά ‘αόρατο’ σε οποιαδήποτε επιχείριση διάσωσης….;

 Γυρίζοντας στον Άρον…Αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ και συνειδητοποίησε την κατάστασή του,άρχισε να φωνάζει βοήθεια,ελπίζοντας να τον ακούσει κάποιος,ίσως και οι τουρίστριες που είχε συναντήσει νωρίτερα.Οι φωνές του δεν οδήγησαν πουθενά. Με αξιοσημείωτη ψυχραιμία, βγάζει την κάμερα που κουβαλούσε μαζί του και αρχίζει να βιντεοσκοπεί ό,τι μπορούσε δημιουργώντας έτσι ένα ημερολόγιο.  Υπολογίζει τις προμήθειές του σε φαγητό και νερό και προσπαθεί να τα καταναλώνει με πρόγραμμα και μέτρο. Στη συνέχεια,  αρχίζει τις επίμονες αλλά μάταιες προσπάθειες να μετακινήσει την πέτρα. Τη σπρώχνει με όλη του τη δύναμη, τη δένει με σκοινιά και προσπαθεί να την τραβήξει αλλά η πέτρα δε μετακινείται ούτε χιλιοστό. Το χέρι του έχει σφηνώσει για τα καλά…




Απόσπασμα από το αληθινό βίντεο του Άρον Ράλστον την ώρα που είναι παγιδευμένος στο φαράγγι :


Ηχητικό ντοκουμέντο από τα βίντεο του Άρον Ράλστον:


 Όσο περνούσαν οι ώρες, η μάχη με το θάνατο έμοιαζε όλο και πιο αναπόφευκτη. Τα βίντεό του αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο απελπισμένα...Φλερτάρει όλο και πιο έντονα με τις ψευδαισθήσεις και τους φόβους του.Του έρχονται στο μυαλό σκηνές από το παρελθόν του,βλέπει την οικογένειά του,οραματίζεται το μέλλον που θα μπορούσε να έχει,σκέφτεται όλα όσα έχει αφήσει πίσω του. Όμως, ο Άρον είναι από τους ανθρώπους που όταν ο θάνατος τους τραβάει με μανία από το χέρι,εκέινοι αποφασίζουν  να το κόψουν… Η αποφασιστικότητα και η δύναμή του  έφτασαν στο αποκορύφωμα όταν έπιασε το μαχαίρι του και προσπάθησε να κόψει το ίδιο του το χέρι. Οι λεπτομέρειες και οι περιγραφές σε αυτό το σημείο πιστεύω ότι είναι περιττές. Εξάλλου, θα ήμουν ανακριβής αν προσπαθούσα να τις περιγράψω αφού,πραγματικά,δεν άντεξα να τις δω…

  Καταφέρνει,λοιπόν,να αποχωριστεί το χέρι του και απεγκλωβίζεται επιτέλους μετά από 127 ώρες από τη λαβή του βράχου. Το πρώτο πράγμα που έκανε αφού ελευθερώθηκε ήταν να βγάλει φωτογραφία το κομμένο του χέρι…! Χωρίς να χάσει χρόνο,βγαίνει από το φαράγγι ,αναγκάζεται να κατέβει με ραπέλ έναν βράχο ύψους 20 μέτρων και να περπατήσει αρκετά μέχρι να συναντήσει μία οικογένεια που έκανε πεζοπορία σε εκείνα τα μέρη. Ειδοποίησαν για βοήθεια και ένα σωστικό ελικόπτερο τον οδήγησε στο πλησιέστερο νοσοκομείο.

 Μετά από αυτήν την περιπέτεια,ο Άρον όχι μόνο συνέχισε κανονικά τη ζωή του αλλά εξακολούθησε να κάνει ορειβασία και πεζοπορίες…! Το 2005 έγινε ο πρώτος άνθρωπος που σκαρφάλωσε και τα 53 βουνά του Κολοράντο,μόνος του τον χειμώνα.Πρόκειται για μία αποστολή που είχε ξεκινήσει το 1997 και την οποία συνέχισε μετά τον ακρωτηριασμό του. Ανέβηκε,επίσης,στο Κιλιμάντζαρο και σκοπεύει να ανέβει και στο Έβερεστ.

 Έχει κάνει πολλές εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια σε δημοφιλείς εκπομπές της Αμερικανικής τηλεόρασης ενώ ταυτόχρονα κάνει διάφορες ομιλίες ως motivational speaker. Αφηγήθηκε ο ίδιος την ιστορία του στο βιβλίο ‘Between a Rock and a Hard Place’ το οποίο εκδόθηκε το 2004 και σκαρφάλωσε στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων σε Αμερική,Νέα Ζηλανδία και Αυστραλία.




 Και κάθομαι μετά και σκέφτομαι… Οι πρωταγωνιστές τέτοιων ιστοριών επιβίωσης είναι εκνευριστικά άτυχοι ή ανέλπιστα τυχεροί…; Για να βρεθείς σε μία τέτοια κατάσταση,λογικά η τύχη σου έχει πάει διακοπές. Για να σωθείς,όμως και να βγεις ζωντανός από την αναμέτρηση με τον θάνατο σημαίνει ότι την ώρα που κάνει ηλιοθεραπεία,η τύχη σου σου στέλνει ερωτικές επιστολές…!

Να πούμε,βέβαια,ότι δεν είναι ό,τι πιο ασφαλές να παίρνεις τα βουνά ολομόναχος και να σκαρφαλώνεις όπου βρεις χωρίς να έχεις ειδοποιήσει κανέναν για το πού θα βρίσκεσαι.Σίγουρα, προκαλείς και εσύ ο ίδιος την τύχη σου επιλέγοντας να ζήσεις ριψοκίνδυνα.

 Και σκέφτομαι πάλι…Τι είναι εκείνο που κάνει τους ανθρώπους αυτούς να δείχνουν τόσο θάρρος και επιμονή την ώρα που, εξαντλημένοι σωματικά και ψυχολογικά,παλεύουν για τη ζωή τους..; Είναι το ένστικτο;Είναι η θέληση για ζωή;Αν οποιοσδήποτε από μας βρισκόταν στην ίδια θέση,θα μπορούσε να αποδειχτεί το ίδιο δυνατός; Ελπίζω να μη χρειαστεί σε κανένα μας να το διαπιστώσει…
 Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ιστορίες αυτές μας δίνουν απίστευτη δύναμη. Μας υποδεικνύουν τα ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής που έχει το ανθρώπινο είδος και μας υπενθυμίζουν να μην τα παρατάμε με την παραμικρή δυσκολία που θα εμφανιστεί μπροστά μας. Κάθε φορά που πνίγομαι σε μία κουταλιά νερό,κάθε φορά που νιώθω τον παραμικρό πόνο,κάθε φορά που νομίζω ότι δεν μπορώ να ξεπεράσω τα εμπόδια που έρχονται μπροστά μου και θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα,σκέφτομαι αυτήν την ιστορία. Όταν ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει κάτι τέτοιο, μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα…! Έτσι,τα δικά μας καθημερινά προβλήματα μοιάζουν τόσο ασήμαντα…

 Ακατάλληλη ταινία για να χαλαρώσεις… Ευτυχώς ο Κωστόπουλος έχει καλεσμένη την Παπαρίζου…Τώρα μάλιστα…!

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Made in Japan...!


Ιαπωνία… Τι μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω για αυτήν τη χώρα..; Τεράστιοι σχιστομάτηδες αθλητές του Σούμο, μικροκαμωμένοι και ταχύτατοι σαμουράι με περίεργες στολές και απειλητικά ξίφη όπως το γνωστό κατάνα, λεπτεπίλεπτες χλωμές γκέισες με κόκκινα χείλη, αμέτρητοι τουρίστες με μεγάλες φωτογραφικές μηχανές που γεμίζουν τις πλατείες όλων των ευρωπαϊκών πόλεων (πραγματικά, βρίσκονται παντού..!), το επιβλητικό ηφαίστειο Φούτζι και τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα σπιτάκια που μοιάζουν με χάρτινα, το περίφημο sushi-το εθνικό τους φαγητό που δε θα δοκίμαζα ποτέ-και τέλος κακές B-movies, καρτούν, κλιματιστικά, video games… Πολλά video games…!




 Αυτήν την εικόνα είχα για τη χώρα αυτή μέχρι που είδα ένα σχετικό αφιέρωμα που μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Δε θα πω τίποτα για την τεράστια ιστορία τους. Αυτό που θέλω να μοιραστώ είναι ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής τους. Και, πραγματικά, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω!
  Αν πιστεύει κάποιος ότι τα φοιτητικά διαμερίσματα στις πόλεις της Ελλάδας είναι μικρά, πιστεύω ότι διαβάζοντας τα παρακάτω, θα αναθεωρήσει. Οι περισσότεροι Ιάπωνες που ζουν σε μεγάλες πόλεις όπως είναι το Τόκυο, μένουν σε μικροσκοπικά διαμερίσματα τα οποία χρυσοπληρώνουν. Για παράδειγμα, ένα διαμέρισμα των 30 τμ (που θεωρείται άνετο!) ενοικιάζεται στην καλύτερη περίπτωση προς 36000 yen (δηλαδή 320 ευρώ περίπου). Τα διαμερίσματα είναι μικρά και με πολύ κακή διαρρύθμιση. Επομένως, αυτό που απασχολεί πολλούς αρχιτέκτονες στην Ιαπωνία είναι να καταφέρουν να κάνουν αυτές τις ‘τρύπες’ πιο άνετες. Έτσι, χρησιμοποιούν κάποια κόλπα η βασική νοοτροπία των οποίων είναι ‘να φέρουν το εξωτερικό περιβάλλον μέσα στο σπίτι’. Για το λόγο αυτόν, χρησιμοποιούν γυαλί για να κατασκευάσουν τους εσωτερικούς τοίχους και φτιάχνουν μεγάλα παράθυρα. Στόχος τους είναι να χρησιμοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το φως και τα παιχνίδια του. Επίσης, στα παράθυρα τοποθετούν κάτοπτρα με τέτοιον τρόπο ώστε πάνω σε αυτά να απεικονίζεται ο δρόμος με τους περαστικούς και να δίνει την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω από το σπίτι! Τα τεχνάσματα αυτά έχουν επιτυχία καθώς τα διαμερίσματα γίνονται πολύ φωτεινά και επικοινωνούν ουσιαστικά, σε πολύ μεγάλο βαθμό, με το εξωτερικό περιβάλλον. Παρόλα αυτά, χάνουν ένα τεράστιο κομμάτι από την ιδιωτικότητα που μπορούν να προσφέρουν καθώς είναι κυριολεκτικά see-through!




  Σκέψου… Πας στο σπίτι ενός φίλου σου για φαγητό και αντί να καθίσετε στο τραπέζι, σου λέει να καθίσεις στο πάτωμα. Εσύ του λες: ‘Ε όχι και στο πάτωμα…! Τι είμαστε…; Ιάπωνες;’ Και πολύ καλά κάνεις! Ο λόγος όμως που οι Ιάπωνες τρώνε στο πάτωμα δεν είναι επειδή τους αρέσει ή το βρίσκουν πιο ρομαντικό… Είναι η έλλειψη χώρου που τους αναγκάζει να κατέβουν χαμηλότερα! Επειδή, όπως είπαμε, τα διαμερίσματα δεν έχουν πολύ χώρο είναι πολλές φορές αδύνατον να χωρέσουν ακόμα και τα πιο βασικά έπιπλα όπως το τραπέζι και οι καρέκλες του φαγητού. Έτσι, προκύπτει η ανάγκη να εκμεταλλευτούν ακόμα και το πάτωμα. (γι’ αυτό έχουν σαν  βασικό και απαραβίαστο κανόνα να βγάζουν τα παπούτσια πριν μπουν στο σπίτι τους). Βάζουν ένα πολύ μικρό και χαμηλό τραπέζι, δυο-τρία μαξιλάρια γύρω-γύρω και έτοιμη η τραπεζαρία. Πολλές φορές, ακόμα και το κρεβάτι μπορεί να είναι ένα στρώμα στο πάτωμα! Για τον ίδιο λόγο, η ιαπωνική βιομηχανία επίπλων έχει προσαρμόσει τα έπιπλα στον περίεργο αυτόν τρόπο ζωής. Τα περισσότερα έπιπλα σχεδιάζονται έτσι ώστε να έχουν παραπάνω από μία χρήσεις : αναδιπλούμενα σκαμπό τα οποία μετατρέπονται σε τραπέζια, κρεβάτια τα οποία βγαίνουν μέσα από τοίχους, λεκάνες τουαλέτας που είναι ταυτόχρονα και νιπτήρες…




 Όπως είπα και λίγο παραπάνω, όλες αυτές οι επεμβάσεις στα διαμερίσματα έχουν σαν αποτέλεσμα τα σπίτια να γίνονται διάφανα. Επομένως, οι κάτοικοι δεν μπορούν να έχουν ιδιωτικότητα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Έτσι, βρίσκουν εναλλακτικές λύσεις προκειμένου να καλύψουν και τις πιο βασικές ανάγκες τους!
  Μία καυτή μέρα του Ιουνίου, μόλις έχεις δώσει ένα δύσκολο μάθημα στη σχολή και ανυπομονείς να γυρίσεις σπίτι σου, να κάνεις ένα δροσερό ντουζάκι και να ξεραθείς στον ύπνο… Απλά, καθημερινά και δεδομένα πράγματα, έτσι…; Ευτυχώς λοιπόν που δεν είσαι Ιάπωνας! Πρώτον, γιατί δε θα καταλάβαινες λέξη στις εξετάσεις, δεύτερον, γιατί θα ήσουν αρκετά κοντός και ασχημούλης με μικρό …. σπιτάκι και τρίτον, γιατί για να κάνεις μπάνιο θα έπρεπε να πας σε κάποιο από τα πολλά δημόσια λουτρά! Είναι δημόσιοι χώροι με πισίνες όπου πάνε οι Ιάπωνες με τις πετσετούλες τους για να κάνουν το μπάνιο τους καθημερινά. Όπως δηλώνουν οι ίδιοι, μετά από μία πολύ κουραστική μέρα η επίσκεψη στα λουτρά τους χαλαρώνει πολύ και το να κάνουν μπάνιο δεν είναι για αυτούς μια ξεπέτα αλλά κάτι σαν τελετουργία.
Και αν φαντάζεστε τα λουτρά κάπως έτσι :




Τότε είστε πολύ αισιόδοξοι!




  Γύρισες, λοιπόν, σπίτι, έκανες το μπανάκι σου, ξεκουράστηκες και αποφασίζεις να πεις στην κοπέλα/αγόρι σου να βρεθείτε γιατί με τα διαβάσματα έχεις καιρό να ….. την/τον δεις. Έρχεται σπίτι σου, αρχίζουν οι γλύκες και σιγά-σιγά γίνεται η σκηνή πιο ακατάλληλη… Αν ήσουν Ιάπωνας και δεν ήθελες να σε παίρνουν μάτι οι γείτονες, το να προχωρήσεις δε θα ήταν καλή ιδέα! Και επειδή δεν κόβεται το σεξ (!), υπάρχουν κάποια ξενοδοχεία ειδικά φτιαγμένα για να στεγάζουν κυριολεκτικά τον έρωτα των ζευγαριών. Ονομάζονται Love Hotels και βρίσκονται ελαφρώς κρυμμένα σε διάφορα σημεία της πόλης του Τόκυο. Τα Love Hotels προσφέρουν πλήρη μυστικότητα και πραγματικά δε σε βλέπει κανείς. Όλα γίνονται με μηχανήματα και δεν υπάρχει προσωπικό. Μπαίνοντας από την είσοδο, υπάρχει ένα μηχάνημα με πολλά κουμπιά πάνω στα οποία υπάρχουν φωτογραφίες των δωματίων τα οποία είναι θεματικά, θεαματικά και διαφορετικά μεταξύ τους. Πατώντας το κουμπί του δωματίου που σε ενδιαφέρει και εισάγοντας τα χρήματα, το μηχάνημα σου βγάζει την κάρτα η οποία σου εξασφαλίζει την είσοδο στον παράδεισο…! Μέσα στο δωμάτιο η διακόσμηση είναι εντυπωσιακή και σου ανοίγει την όρεξη. Υπάρχουν αυτόματα μηχανήματα για προφυλακτικά, φαγητό και ποτά. Οπότε ό,τι χρειαστείς θα είναι δίπλα σου με το πάτημα ενός κουμπιού! Έχουν επίσης τηλεόραση και σύστημα καραόκε. (είναι πολύ δημοφιλές στην Ιαπωνία). Τα ξενοδοχεία αυτά δεν είναι στιγματισμένα και δεν έχουν κακή φήμη καθώς είναι καθαρά και ασφαλή και χρησιμοποιούνται από συνηθισμένους ανθρώπους. Το κόστος τους είναι από 10000 μέχρι 20000 yen (δηλαδή 88-180 ευρώ).


  Και αυτές είναι οι φωτογραφίες από τα δωμάτια… Όπως φαίνεται είναι για όλα τα  γούστα : ρομαντικά και αισθησιακά μέχρι πιο kinky και βιτσιόζικα!



Κι άλλα δωμάτια:



  Η εργασία αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής ενός Ιάπωνα. Δουλεύουν πολλές ώρες κάθε μέρα και ως αργά. Έτσι, επειδή οι αποστάσεις είναι μεγάλες και μένουν μακριά από τη δουλειά τους, όταν χρειαστεί να δουλέψουν ως αργά, προτιμούν να μη γυρίσουν σπίτι τους. Εκεί έρχονται τα capsule hotels. Πρόκειται για ξενοδοχεία τα δωμάτια των οποίων είναι σα μικροί θάλαμοι στο μέγεθος ενός κρεβατιού (έχουν διαστάσεις 2*1*1,25 m) και έχουν μια μικρή τηλεόραση, ραδιόφωνο, ξυπνητήρι και ένα φωτάκι. Οι Ιάπωνες επιλέγουν τα ξενοδοχεία αυτά επειδή είναι οικονομικά (2000-4000 yen, δηλαδή 18-35 ευρώ τη βραδιά). Παρόλα αυτά, δεν μπορεί κάποιος να μείνει εκεί πάνω από δύο βράδια και επιλέγονται κυρίως από επαγγελματίες που χρειάζεται να διανυκτερεύσουν σε κάποια πόλη λόγω υποχρεώσεων.  Τα capsule hotels ποικίλλουν σε μέγεθος και μπορεί να έχουν από 50 έως και 700 θαλάμους. Οι θάλαμοι είναι έτσι κατασκευασμένοι ώστε να είναι ασφαλείς σε περίπτωση σεισμού και πυρκαγιάς. Σε ένα μεγάλο σεισμό, κατέρρευσε ένα ξενοδοχείο και οι θάλαμοι παρέμειναν ακέραιοι!





 Ένα από τα πιο γνωστά και ιδιαίτερα capsule hotels είναι αυτό του αρχιτέκτονα Kisho Kurokawa και βρίσκεται στο Τόκυο. Έχει 14 ορόφους και 140 θαλάμους. Οι θάλαμοι τοποθετήθηκαν με γερανό ο ένας πάνω στον άλλο και στόχος του αρχιτέκτονα ήταν να μπορεί να αφαιρεθεί και να αντικατασταθεί οποιοσδήποτε θάλαμος σε περίπτωση φθοράς του. Παρακάτω βλέπουμε το περίεργο αυτό ξενοδοχείο:



  

  Τελικά, είναι τρελοί αυτοί οι Ιάπωνες…! 

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Αλήθεια ή Ψέματα...;




Είναι Κυριακή πρωί και η Ελένη έχει έρθει σπίτι μου για τον καθιερωμένο καφέ…! Εντάξει,λέω ψέματα… Κάθε Κυριακή βρισκόμαστε για να σχολιάσουμε όλα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ. Η Ελένη δεν μπορεί να 
σταματήσει να μιλάει για αυτό που έγινε χτες και της έκανε εντύπωση:

‘Ο Δημήτρης τα έχει χάσει τελείως…!Γνώρισε χτες μία κοπέλα και λέει ότι την ερωτεύτηκε μόλις την είδε.Λες και δεν ξέρουμε το Δημήτρη και τους κεραυνοβόλους έρωτές του…!Τον είδα που μιλούσε μαζί της και όταν γύρισε στο τραπέζι μας μου κούνησε το χαρτάκι με το τηλέφωνό της.Μου είπε ότι η κοπέλα είναι 33 χρονών,δικηγόρος.’

‘Χμμμ…Δε νομίζεις ότι σου πέφτει λίγο μεγάλη;Και το τηλέφωνό της γιατί σου το έδωσε;Της είπες ότι χρειάζεσαι νομικές συμβουλές;’

Εδώ χρειάζονται κάποιες εξηγήσεις.Ο Δημήτρης είναι 25 χρονών και αυτήν την περίοδο ασχολείται με τη μουσική.Λέω αυτήν την περίοδο γιατί  η γνώμη του αλλάζει πιο γρήγορα και από το ζάπινγκ στην τηλεόραση!Έχει ασχοληθεί επίσης με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική και τον αθλητισμό.

‘Ε όχι και μεγάλη…!Και στο κάτω κάτω και εγώ δε μοιάζω πολύ μικρότερός της..!’
‘Δημήτρη,άστα αυτά και πες μου πως την έψησες;’
‘Ε…Της είπα ένα αθώο ψέμα.’
‘Δηλαδή…’
‘Της είπα ότι είμαι 31 χρονών και είμαι αρχιτέκτονας.’
‘Τι; Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να συντηρήσεις ένα τέτοιο ψέμα χωρίς να καταλάβει τίποτα εκείνη;Και αν καταλάβει τι θα της πείς;Ή μήπως νομίζεις ότι θα σε συγχωρέσει αν της πεις ότι ήταν ένα αθώο ψέμα με σκοπό να την πλησιάσεις επειδή σου άρεσε πολύ..;’
----
Αργότερα εκείνη τη μέρα όλες εκείνες οι ερωτήσεις της Ελένης γύρισαν στο μυαλό μου.Και, αν και λίγο υπερβολικές για τη συγκεκριμένη περίπτωση, με έκαναν να αναρωτηθώ για την αξία της ειλικρίνειας.Λένε ότι η γυμνή αλήθεια είναι καλύτερη και από το πιο καλοντυμένο ψέμα.Τι κοστίζει όμως παραπάνω;Η συνέπεια της αλήθειας μπορεί να είναι η συγχώρεση και του ψέματος η τιμωρία.Έτσι έχουμε μάθει από παιδιά.Τι γίνεται όμως όταν συνέπεια της αλήθειας είναι η απώλεια κάποιου που δεν μπορεί να μας συγχωρέσει και συνέπεια του ψέματος είναι οι τύψεις για αυτό που κάναμε και ο φόβος για να μη μαθευτεί;Τι διαλέγουμε τότε; Προσπαθώντας να βρω απαντήσεις σε όλα αυτά,κανόνισα να βρεθώ με τους φίλους μου και να ρίξω αυτό το θέμα στο τραπέζι.

‘Ειλικρίνεια; Ξέρεις τι μου κόστισε εμένα η ειλικρίνεια;Ένα σπίτι,ένα αμάξι,την αξιοπρέπεια και την αυτοπεποίθησή μου!Έλεγα πάντα στην πρώην γυναίκα μου ότι θέλω να είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί μου.Έτσι,όταν την ρώτησα αν ήμουν ο μοναδικός άντρας στη ζωή της,μου είπε ότι με είχε απατήσει με έναν φίλο μου!Δεν μπόρεσα ποτέ να τη συγχωρέσω και χωρίσαμε μετά από μερικούς μήνες…’

‘Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να είσαι απόλυτα ειλικρινής σε οποιαδήποτε σχέση σου.Στη φιλία είναι πιο εύκολο να λες την αλήθεια.Μπορεί να γίνει παρεξήγηση,αλλά θα ξεπεραστεί.Στα ζευγάρια είναι πιο λεπτές οι ισορροπίες.Παρόλα αυτά,αν δεν είσαι ειλικρινής για κάποιο θέμα,θα το ξαναβρείς μπροστά σου..Και αν ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να το πεις,τι σε σταματάει από το να το κάνεις;Για παράδειγμα,αν απατήσεις τον άλλον,πρέπει να του το πεις.Πρώτον,γιατί έχει δικαίωμα να ξέρει με ποιον έχει να κάνει ώστε να αποφασίσει αν τον θέλει στη ζωή του ή όχι.Δεύτερον,γιατί αν κάποιος είναι τύπος που απατάει,δεν αλλάζει.Θα το κάνει και θα το ξανακάνει.άρα δεν έχει νόημα να κοροϊδεύει τον άλλον.Η αλήθεια είναι σαν τον ήλιο:μπορείς να τον κρύψεις για λίγο,αλλά δε φεύγει ποτέ.’

‘Δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη βλακεία από την απόλυτη ειλικρίνεια…!Σε όλες τις σχέσεις,το παν είναι η διπλωματία.Στη διπλωματία στηρίζεται η ισορροπία των σχέσεων ολόκληρων κρατών.Γιατί όχι και των ανθρώπων; Καλύτερα να κρατήσεις για τον εαυτό σου κάτι που μπορεί να πληγώσει τον άλλον.Και,εξάλλου,οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν τα ψέματα προκειμένου να μην πληγωθούν.Και όχι επειδή πρέπει να τα πιστέψουν αλλά επειδή θέλουν. ’

‘Και οι τύψεις που θα νιώθεις;Πώς θα κοιτάζεις τον άλλον στα μάτια όταν θα ξέρεις ότι του έχεις κρύψει κάτι σημαντικό;Δε θα έχεις την ανάγκη να του το πεις για να το βγάλεις από μέσα σου;’

‘Και για να το βγάλεις εσύ από μέσα σου,θα πρέπει να το κουβαλήσω εγώ;Θα σου πω κάτι για την τελευταία φορά που ήταν κάποιος ειλικρινής μαζί μου.Μου είπε ότι με απάτησε,ένιωθε πολύ άσχημα και δεν άντεχε να το κουβαλάει μέσα του.Και εγώ του είπα: ‘Εσύ με απάτησες,άρα θα πρέπει να ζήσεις με αυτό.Οι τύψεις που νιώθεις είναι η συνέπεια αυτού που έκανες.Το πληρώνεις παλεύοντας με τις τύψεις σου.Εγώ,όμως,δεν το διάλεξα.Τώρα που μου το είπες,τι περιμένεις;Να νιώσεις καλύτερα;Δε σου αξίζει να νιώσεις καλύτερα και δε μου άξιζε να το μάθω.Τι περιμένεις να κάνω;Τώρα νιώθω απατημένη,προδομένη και,επιπλέον,νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου.Καλύτερα να έφευγες από τη ζωή μου χωρίς να μου το έλεγες ποτέ…’’
----
Είναι δύσκολο να είσαι πάντα ειλικρινής.Είναι δύσκολο να κρατήσεις ένα ψέμα χωρίς να νιώσεις τύψεις.Είναι άδικο να φορτώσεις έναν άνθρωπο με μια αλήθεια που θα τον πληγώσει απλά και μόνο επειδή δεν μπορούσες να την κρατήσεις μέσα σου.Είναι άδικο να στερήσεις από κάποιον την αλήθεια και να τον αφήσεις να ζει στο ψέμα χωρίς να έχει το δικαίωμα της επιλογής.
Όλο το βράδυ σκεφτόμουν τη συζήτηση που είχα νωρίτερα.Το μυαλό μου είχε γίνει το πεδίο μάχης των επιχειρημάτων που είχα ακούσει και η έκβαση της μάχης ήταν αμφίβολη.Τελικά,ο πόλεμος έληξε με διπλωματικές διαδικασίες.
Η ειλικρίνεια έχει να κάνει με την περίπτωση και με το ποιόν έχεις απέναντί σου.Πριν αποφασίσει κάποιος να είναι ειλικρινής πρέπει να σκεφτεί κάποια πράγματα για τον εαυτό του και για τον άλλον.Πριν μοιραστείς μια σκέψη σου πρέπει να είσαι σίγουρος για αυτήν και να σκεφτείς κατά πόσο ο άλλος μπορεί να την αντέξει.Η απόλυτη ειλικρίνεια είναι για αυτούς που τη σηκώνουν.Επίσης,αν έχεις κάνει ένα στιγμιαίο λάθος που ξέρεις ότι δε θα το ξανακάνεις,είναι καλύτερα να μην το μοιραστείς.Γιατί κάτι που για σένα δεν έχει σημασία,μπορεί να πάρει διαστάσεις για κάποιον άλλο και να τον πληγώσει χωρίς λόγο.Χρησιμοποιώντας τη διπλωματία και τη φαντασία,μπορείς να βρεις τρόπους να δείξεις σε κάποιον τι σε ενοχλεί χωρίς να χρειαστεί να του το πεις με απόλυτη ειλικρίνεια.
Αν,όμως,πρόκειται για κάτι πιο σημαντικό,τότε η ζυγαριά γέρνει προς την ειλικρίνεια.Ας πούμε ότι απατήσαμε κάποιον και αποφασίσαμε να το κρύψουμε.Όλα καλά μέχρι που αρχίζουν οι τύψεις.Και αν καταφέρουμε να νικήσουμε τις τύψεις,τι γίνεται με τον φόβο;Φοβάσαι ότι θα σε καταλάβει.Ψάχνεις νόημα στις κινήσεις και στα λόγια του άλλου αναζητώντας ενδείξεις ότι ίσως έχει μάθει την αλήθεια…Και αν εσάς δε σας φαίνεται αρκετά παρανοϊκό,εμένα με έχει ήδη τρελάνει.Αργά ή γρήγορα,γίνεσαι περίεργος και επιθετικός.Αρχίζεις να ζηλεύεις γιατί φοβάσαι ότι αυτό που έκανες εσύ,θα σου συμβεί και σένα…Και η σχέση καταστρέφεται.
----
Η Ελένη ήταν η μόνη που δε μου είχε πει τη γνώμη της.Όταν τη ρώτησα μου είπε:
‘Χμμμ...Λοιπόν,εσύ μου λες συνέχεια αυτό που πιστεύεις.Με τσατίζεις απίστευτα όταν μου τα λες αλλά νευριάζω παραπάνω όταν δε μου λες τίποτα και με αφήνεις να κάνω λάθη.Όσο και να πληγώνομαι εκείνη τη στιγμή,ξέρω ότι γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.Μην τολμήσεις ποτέ να μου πεις ψέματα για κάτι!Ακόμα και να με πληγώσει,ξέρω ότι θα με βοηθήσεις να το αντιμετωπίσω.’

Με την απάντηση της Ελένης,ξεκαθάρισαν τα πράγματα.Σε μια αληθινή σχέση,που εμπιστεύεται ο ένας τις αποφάσεις του άλλου,μπορείς να μιλάς ανοιχτά χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες.Μόνο έτσι δείχνεις ότι αγαπάς και υπολογίζεις τον άλλον..

Όσο για τον Δημήτρη…Φαίνεται ότι ούτε η δικηγόρος ήταν ειλικρινής μαζί του καθώς του έδωσε λάθος τηλέφωνο...

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ…!

Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να ξεκινήσω να γράφω τις πρώτες σειρές του πρώτου μου κειμένου σε αυτό το blog. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή κοιτάζοντας τον κέρσορα που αναβοσβήνει αγχωτικά και προσπαθώ να σκεφτώ τον καλύτερο τρόπο να σας πω τι σκέφτομαι να κάνω σε αυτόν τον ιστότοπο.Η Ελένη-μια φίλη μου-έχει μπει στο δωμάτιο δυο-τρεις φορές. «Ξεκίνα επιτέλους να γράφεις! Είσαι μισή ώρα πάνω από το πληκτρολόγιο και έχεις γράψει τρεις σειρές…!». Όταν της λέω ότι έχω κολλήσει μου λέει: «Να,πες ότι θα γράφεις ιστορίες από το ημερολόγιο μιας παρέας». Ο φίλος μου,ο Δημήτρης,φωνάζει: «Έλα,μην το κρύβεις..! Πες ότι θα χρησιμοποιήσεις την παρέα σου,τους ίδιους σου τους κολλητούς, σαν πειραματόζωα για να βγάλετε εσύ και οι φίλοι σου από το Blog συμπεράσματα για ό,τι σας απασχολεί!».

 «Δεν ξέρω για σένα,αλλά εγώ είμαι έτοιμη να θυσιαστώ για χάρη του κοινού καλού! Ξέρεις πόσους ανθρώπους θα γλιτώσουμε από άδικο κόπο και χρόνο αν μοιραστούμε ό,τι μπορούμε από αυτά που μας συμβαίνουν κάθε μέρα…;» λέει η Ελένη.

Και ναι,αυτά ακριβώς θα κάνω σε αυτό το blog!Μέσα από τις εμπειρίες και τις απόψεις,τις δικές μου,των φίλων μου,των γνωστών μου και μέσα από τα δικά σας σχόλια ελπίζω να βγάλουμε συμπεράσματα για καθημερινά,απλά και σύνθετα θέματα.Ακόμα και να μη βγάλουμε συμπεράσματα,τουλάχιστον θα το βγάλουμε από μέσα μας!

«Μαρίνα,πρέπει να φύγουμε επιτέλους! Έλα!»
Θα βγούμε!Ευκαιρία να μαζέψω ιδέες για το πρώτο μου θέμα...!