Τύχη ή Ατυχία;

 SPOILER ALERT!

  Πέμπτη βράδυ και θέλω να κάνω κάτι που θα με χαλαρώσει.Ανοίγω την τηλεόραση,κάνω ζάπινγκ αλλά δεν έχει τίποτα και το ‘Βράδυ με τον Κωστόπουλο’ αρχίζει σε καναδυό ωρίτσες.Αποφασίζω,λοιπόν, να βάλω μια ταινία.Είχα ακούσει καλά λόγια για μία καινούργια ταινία ,το ‘127 ώρες’.Είναι ,λέει,η αληθινή ιστορία ενός ορειβάτη που επέζησε από βέβαιο θάνατο όταν ,μετά από μια πτώση ,το χέρι του πιάστηκε ανάμεσα σε δύο βράχους.Λίγο βαρύ για να χαλαρώσω αλλά δε βαριέσαι…

 

 Η ιστορία ήταν η εξής: Το 2003, ο 35χρονος αμερικανός ορειβάτης  Άρον Ράλστον  αναχωρεί  για μία μέρα πεζοπορίας στο  Φαράγγι του Εθνικού Πάρκου της Γιούτα. (http://en.wikipedia.org/wiki/Canyonlands_National_Park) . Φεύγει από το σπίτι του χωρίς να ειδοποιήσει κανένα για το πού θα βρίσκεται.

Ξεκινάει τη διαδρομή του με ποδήλατο και  συνεχίζει πεζός περνώντας μέσα από στενά φαράγγια και περίεργους σχηματισμούς βράχων.Ένα από τα πιο ωραία σημεία της ταινίας είναι όταν ο Άρον μαζί με δύο τουρίστριες που συνάντησε τυχαία και τις έπεισε να τον ακολουθήσουν,βουτάει στα τυφλά σε μία υποβρύχια λίμνη γλιστρώντας ανάμεσα σε δύο βράχους.Βέβαια,άλλο να το περιγράφεις και άλλο να το βλέπεις…Και από όσο μπορώ να φανταστώ,άλλο να το ζείς…!

  Αφού αποχωριστεί τις κοπέλες που συνάντησε και συνεχίσει τη συναρπαστική διαδρομή του,θα του συμβεί  κάτι που προσωπικά μου έκοψε την ανάσα.Πατάει σε μία πέτρα που δεν ήταν καλά στερεωμένη ανάμεσα σε δύο βράχους, κατρακυλάει προς τον πυθμένα του φαραγγιού και παγιδεύεται καθώς το χέρι του σφηνώνει ανάμεσα στην πέτρα και το τοίχωμα του φαραγγιού.

  Στο σημείο αυτό  είναι που λες ότι κάποιος σου κάνει πλάκα…! Και,ναι,είναι πιθανό να πατήσεις σε μία πέτρα που δεν είναι σταθερή και να πέσεις. Αλλά ποιες είναι οι πιθανότητες η πέτρα αυτή να πάρει μαζί της στην κατρακύλα και το χέρι σου και να σε αναγκάσει να μείνεις εγκλωβισμένος σε ένα φαράγγι ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους ,σε βάθος που σε καθιστά ‘αόρατο’ σε οποιαδήποτε επιχείριση διάσωσης….;

 Γυρίζοντας στον Άρον…Αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ και συνειδητοποίησε την κατάστασή του,άρχισε να φωνάζει βοήθεια,ελπίζοντας να τον ακούσει κάποιος,ίσως και οι τουρίστριες που είχε συναντήσει νωρίτερα.Οι φωνές του δεν οδήγησαν πουθενά. Με αξιοσημείωτη ψυχραιμία, βγάζει την κάμερα που κουβαλούσε μαζί του και αρχίζει να βιντεοσκοπεί ό,τι μπορούσε δημιουργώντας έτσι ένα ημερολόγιο.  Υπολογίζει τις προμήθειές του σε φαγητό και νερό και προσπαθεί να τα καταναλώνει με πρόγραμμα και μέτρο. Στη συνέχεια,  αρχίζει τις επίμονες αλλά μάταιες προσπάθειες να μετακινήσει την πέτρα. Τη σπρώχνει με όλη του τη δύναμη, τη δένει με σκοινιά και προσπαθεί να την τραβήξει αλλά η πέτρα δε μετακινείται ούτε χιλιοστό. Το χέρι του έχει σφηνώσει για τα καλά…

Απόσπασμα από το αληθινό βίντεο του Άρον Ράλστον την ώρα που είναι παγιδευμένος στο φαράγγι :

Ηχητικό ντοκουμέντο από τα βίντεο του Άρον Ράλστον:

 Όσο περνούσαν οι ώρες, η μάχη με το θάνατο έμοιαζε όλο και πιο αναπόφευκτη. Τα βίντεό του αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο απελπισμένα...Φλερτάρει όλο και πιο έντονα με τις ψευδαισθήσεις και τους φόβους του.Του έρχονται στο μυαλό σκηνές από το παρελθόν του,βλέπει την οικογένειά του,οραματίζεται το μέλλον που θα μπορούσε να έχει,σκέφτεται όλα όσα έχει αφήσει πίσω του. Όμως, ο Άρον είναι από τους ανθρώπους που όταν ο θάνατος τους τραβάει με μανία από το χέρι,εκέινοι αποφασίζουν  να το κόψουν… Η αποφασιστικότητα και η δύναμή του  έφτασαν στο αποκορύφωμα όταν έπιασε το μαχαίρι του και προσπάθησε να κόψει το ίδιο του το χέρι. Οι λεπτομέρειες και οι περιγραφές σε αυτό το σημείο πιστεύω ότι είναι περιττές. Εξάλλου, θα ήμουν ανακριβής αν προσπαθούσα να τις περιγράψω αφού,πραγματικά,δεν άντεξα να τις δω…

  Καταφέρνει,λοιπόν,να αποχωριστεί το χέρι του και απεγκλωβίζεται επιτέλους μετά από 127 ώρες από τη λαβή του βράχου. Το πρώτο πράγμα που έκανε αφού ελευθερώθηκε ήταν να βγάλει φωτογραφία το κομμένο του χέρι…! Χωρίς να χάσει χρόνο,βγαίνει από το φαράγγι ,αναγκάζεται να κατέβει με ραπέλ έναν βράχο ύψους 20 μέτρων και να περπατήσει αρκετά μέχρι να συναντήσει μία οικογένεια που έκανε πεζοπορία σε εκείνα τα μέρη. Ειδοποίησαν για βοήθεια και ένα σωστικό ελικόπτερο τον οδήγησε στο πλησιέστερο νοσοκομείο.

 Μετά από αυτήν την περιπέτεια,ο Άρον όχι μόνο συνέχισε κανονικά τη ζωή του αλλά εξακολούθησε να κάνει ορειβασία και πεζοπορίες…! Το 2005 έγινε ο πρώτος άνθρωπος που σκαρφάλωσε και τα 53 βουνά του Κολοράντο,μόνος του τον χειμώνα.Πρόκειται για μία αποστολή που είχε ξεκινήσει το 1997 και την οποία συνέχισε μετά τον ακρωτηριασμό του. Ανέβηκε,επίσης,στο Κιλιμάντζαρο και σκοπεύει να ανέβει και στο Έβερεστ.

 Έχει κάνει πολλές εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια σε δημοφιλείς εκπομπές της Αμερικανικής τηλεόρασης ενώ ταυτόχρονα κάνει διάφορες ομιλίες ως motivational speaker. Αφηγήθηκε ο ίδιος την ιστορία του στο βιβλίο ‘Between a Rock and a Hard Place’ το οποίο εκδόθηκε το 2004 και σκαρφάλωσε στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων σε Αμερική,Νέα Ζηλανδία και Αυστραλία.

 Και κάθομαι μετά και σκέφτομαι… Οι πρωταγωνιστές τέτοιων ιστοριών επιβίωσης είναι εκνευριστικά άτυχοι ή ανέλπιστα τυχεροί…; Για να βρεθείς σε μία τέτοια κατάσταση,λογικά η τύχη σου έχει πάει διακοπές. Για να σωθείς,όμως και να βγεις ζωντανός από την αναμέτρηση με τον θάνατο σημαίνει ότι την ώρα που κάνει ηλιοθεραπεία,η τύχη σου σου στέλνει ερωτικές επιστολές…!

Να πούμε,βέβαια,ότι δεν είναι ό,τι πιο ασφαλές να παίρνεις τα βουνά ολομόναχος και να σκαρφαλώνεις όπου βρεις χωρίς να έχεις ειδοποιήσει κανέναν για το πού θα βρίσκεσαι.Σίγουρα, προκαλείς και εσύ ο ίδιος την τύχη σου επιλέγοντας να ζήσεις ριψοκίνδυνα.

 Και σκέφτομαι πάλι…Τι είναι εκείνο που κάνει τους ανθρώπους αυτούς να δείχνουν τόσο θάρρος και επιμονή την ώρα που, εξαντλημένοι σωματικά και ψυχολογικά,παλεύουν για τη ζωή τους..; Είναι το ένστικτο;Είναι η θέληση για ζωή;Αν οποιοσδήποτε από μας βρισκόταν στην ίδια θέση,θα μπορούσε να αποδειχτεί το ίδιο δυνατός; Ελπίζω να μη χρειαστεί σε κανένα μας να το διαπιστώσει…

 Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ιστορίες αυτές μας δίνουν απίστευτη δύναμη. Μας υποδεικνύουν τα ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής που έχει το ανθρώπινο είδος και μας υπενθυμίζουν να μην τα παρατάμε με την παραμικρή δυσκολία που θα εμφανιστεί μπροστά μας. Κάθε φορά που πνίγομαι σε μία κουταλιά νερό,κάθε φορά που νιώθω τον παραμικρό πόνο,κάθε φορά που νομίζω ότι δεν μπορώ να ξεπεράσω τα εμπόδια που έρχονται μπροστά μου και θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα,σκέφτομαι αυτήν την ιστορία. Όταν ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει κάτι τέτοιο, μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα…! Έτσι,τα δικά μας καθημερινά προβλήματα μοιάζουν τόσο ασήμαντα…

 Ακατάλληλη ταινία για να χαλαρώσεις… Ευτυχώς ο Κωστόπουλος έχει καλεσμένη την Παπαρίζου…Τώρα μάλιστα…!